Was je nooit meer dan een spiegelreflex,
een dansend residu van vergeten tijden
sta je nu weer voor me, springlevend,
lachend alsof er nooit
iets is gebeurd.
hartslagen van me vandaan
volg ik het bloed uit mijn wonden
en zet mijn vulpen in m’n ad’ren:
Ik schrijf je zo uit mijn mouw
mijn leven in om je daar
te laten stollen op mijn huid
te littekenen in m’n laatste adem
Best knap voor een spiegelbeeld
dat nooit meer was dan een metafoor
om van te houden
tot de laatste
fade-out.©Paul de Bruijn
15-04-2012
| eye witness: | Zondag, april 15, 2012 20:09 |
| mooi, paul. vooral midden en laatste strofe. behalve ad''ren...maar das wel een pauldingetje ;) Maar dus vooral tweede en derde strofe errug mooi. goede woorden combi/zinnen ook... :-) |
|
| : | Zondag, april 15, 2012 12:43 |
| Ik lees het en lees het opnieuw. Het raakt me en ik voel het.. Kortom mooi.. | |
| Auteur: Paul de Bruijn | ||
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 15 april 2012 | ||
| Thema's: | ||