Roem...
De wereld praat,
Maakt ierdereen geluid,
maar het enige wat ik hoor,
is de stem van binnen uit.
De woorden die nog galmen,
De beelden die zich steeds voor doen,
in de kerk zingen van passalmen,
nog altijd het zelfe gevoel als toen.
Kruist het leven best vaak,
voel ik de pijn van gemis.
in een keer die klap naar binnen en raak,
de enige pijn wat echt is.
Krijg ik klappen op mijn kop,
Voel ik daar niks van.
Sta ik gewoon weer rustig op,
omdat ik niet blijven liggen kan.
Maar een blik,
doet mijn ziel vellen.
de tranen die ik weg slik,
omdat ik t niet kan vertellen.
Niet mijn ziel kan laten spreken,
probeer er aan te werken.
Tot ik in ging zien waar het mee werd vergeleken,
doe ik het tot kleinigheid beperken.
Ik moet gewoon gaan leven,
in plaats het te proberen.
Ik hoef niet naar publiciteit te streven,
kan ook gewoon mijn rug af keren.
Mensen hoeven me niet te kennen,
laat mij maar gewoon mijn eigen dingen doen.
Wil ik alleen mezelf en mijn ziel verwennen,
ik hoef geen fans of roem.
Geen tijd voor dingen,
omdat het leven van roem tijd vraagt.
Moet ik op podiums als maar liedjes zingen,
maar mijn eigen leven vervaagt.
Zoals Eminem brengt,
in When i'm gone.
zij die mijn denken verlengt,
the soul where my soul just belong
Ik heb nooit echt begrepen,
Dacht altijd dat dat het was wat zo belangrijk was.
maar nu heb ik de zin van, met mijn leven vergeleken,
en tegen roem zeg ik, zij call'n maar ik pas.