Mijn hart …
vervult met angsten
opgeborgen
meer dan 20 jaar lang …
Levenslang …
draag ik angsten met mij mee …
maar bijna niemand …
die er ooit iets van gemerkt heeft
nooit heeft iemand ze gezien …
ze leefden binnen in mij …
diep …
Ik word wakker
met angsten in mijn hoofd …
ik wil ze niet ondergaan
ik wil ze niet beleven …
enkel, op mijn wangen stroomt een traan …
Ik wil dat men stopt
met mij angsten te laten beleven
en ze te laten herkauwen
tot ik er helemaal van ga beven …
Stop het!
ik vraag het nog één keer!
maak mij niet nog meer bang, alstublieft
heb mij lief
en verlos mij van mijn angsten …
Ik kan ze niet ondergaan …
op mijn wangen …
stroomt een traan …
Alstublieft, help me
maar geef mij die angsten niet
ze doen me verdriet
help me, heb me alstublieft
lief
Dan kom ik wel weer rustig
door deze dagen heen …
want met al die zorgen
Oh, ik voel me toch zo alleen …
liesjequilt: | Maandag, april 23, 2012 20:04 |
goed verwoord, misschien helpt het, schrijf het van je af. Geef zelf liefde aan anderen, krijg je ook liefde terug. liefs liesbeth |
|
Fairouz: | Maandag, april 23, 2012 18:21 |
het raakte me erg dit gedicht..en weet je ? Er zijn mensen die heel hun leven hun spoken uit het verleden met zich mee dragen. En die komen er nooit meer van af. Ik hoop toch zo dat een jong persoon als jij dit kan overwinnen want ik heb geleerd : dat je beperkingen niet je grenzen zijn. sterkte en een lente groet, Fairouz |
|
caroline leeuwerck: | Maandag, april 23, 2012 17:54 |
wat ontroerend en tegelijk herkenbaar. ik moet eerlijk bekennen dat er nu ook een traan langs mijn wang vloeit. liefs xx |
|
Auteur: gedichtenlady | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 23 april 2012 | ||
Thema's: |