Zo ongekend als ik me voel
Ga ik maar door in deze molen
Niemand lijkt te snappen wat ik bedoel
Niet eens iemand om het aan te horen

Ik weet niet wie ik ben
Of wat ik ooit kan zijn
Ik wil vluchten, ergens heen
Maar de realiteit is hard en doet pijn

Een gevangene van mijn gedachten
Wachtend op het moment van verlossing
Dat ik vrij kan zijn in mijn hoofd
Of iemand die alles kan verzachten

Mijn hart is ongekend
In een vreemde stad met vreemde mensen
Waar ik nu al zo lang ben
Maar het lijkt maar niet te wennen

De eenzaamheid groeit elke dag
Het houdt me overal in tegen
De angst dat niemand mij ooit mag
Constant het wikken en wegen

Ben mezelf al zo lang kwijt
Kan niet eens meer huilen
In mijn hoofd woedt een eeuwige strijd
En nergens waar ik kan schuilen

Normale dingen lukken niet
Alles speelt zich af in mijn hoofd
Het altijd aanwezige verdriet
Waardoor mijn leven compleet verslonst

De zelfstandigheid maakt me zo bang
Wat als ik het niet alleen aan kan?

Ik leef allang niet meer
De onzekerheid leeft mij

En na elke stap vooruit
Komt een stap dat ik weer terug glijd