De dag 02 juli 2012.


Is het niet vreemd, hoe je beeltenis versterkt
naargelang het avondlicht vervaagd
en wegglijd in die dunne nog nagloeiende eindlijn,
welke duisterwolk en donkeraarde
van versmelting naar een nachtpalet toe scheiden?

Hoe de wind, zachtjes jammerend over het water,
bedenkelijke rimpels snijd in de witte toppen der baren,
welke golf na golf het strand oprollen,
als ware ze aangelokt
op de tonen van de Hamelen vanger.

En al sust en troost deze metronome lazuren deining
met de gelofte van geborgenheid en vree,
tocht nodigt het steeds weer uit
om in zijn wild onstuimig schuim te komen varen.
Naar de horizon toe! Naar jou ….. To France!

Kil water voed de angst, wat als zacht linnen je omwind
en boven je hooft in clementie zich dicht.
De worsteling om de bezielingskracht
word krachteloos wanneer het hart de horizon aanbid,
waar bellen vol ijle hoop,
steeds verder weg, poppend in verzwinden.

Het bestaan wil het zwijgen wel stijf aanhouden,
toch uit volle borst schreeuw je haar naam,
wanneer een warme gloed longen en lichaam binnendringt,
terwijl je steeds dieper het donkerrijk in zijgt,
waar ieder in serene stilte word ontboden.

Een fijn steenachtig korreltje rolt ,
een ander volgt als nonchalant
in de vloedlijn met het wassende zilte water,
bedekt het alle getuigenissen tot een egaal,
wat wachtende voeten hadden gekerfd in dit zand.
Lijdzaam wimpelt een oud lintje, voor jou… To France.



Het Strandbeeld.