31 jaar geleden werd ze geboren,
Een klein meisje met flaporen,
Ze werd n maand te vroeg gehaald,
Te klein en te zwak maar de strijd gehaald
Ze was niet gepland maar oh zo welkom,
Dat ze dat later voor lief nam was dom,
Ze werd omarmd door ouders en broers,
Ondanks hun sturing verloor ze ergens de koers
Haar ouders gingen uit elkaar,
Daardoor verloor ze haar vader voor zeker een jaar,
Later zou ze hem weer terug vinden,
Helaas kon ze hem niet meer aan zich binden
Ze leefde in 2 gezinnen met tegenovergesteld leven,
Ene kant bleef oneindig materieel geven,
Andere kant wilde dat ze naar roem zou streven,
Helaas is ze door onwetendheid in t midden gebleven
Ze groeide op in n materieel rijk leven,
Echter wat ze nodig had zou niemand haar geven,
Nergens voelde ze zich geborgen en thuis,
Dit kon niet goed gaan met zo veel ruis,
Toch ging ze onverstoorbaar door,
Denkend dat ze door te lachen nooit verloor,
Elke dag weer dat masker op,
Iedereen dacht met haar gaat het top
Lachen werd voor haar overleven,
Dat en andere verzorgen en liefde geven,
Alles met grappen bedekken,
Denkend het zo wel te kunnen trekken,
Ze werd 15 en zocht heil in het liefdesleven,
Dacht dat dit haar stabiliteit kon geven,
Helaas had ze verkeerde voorbeelden gehad,
Zo zonk ze steeds verder in dat zwarte gat
Dit heeft haar de nekslag gegeven,
Niemand zou ooit onvoorwaardelijk om haar geven,
Zo ging ze liegen stelen en zich verstoppen,
De waarheid kon ze niet verkroppen
Ze heeft zo vaak nieuwe kansen gekregen,
Ze durfde zich helaas niet meer te geven,
Telkens zocht ze n manier om wat ze zo lief had stuk te maken,
Simpel omdat ze dacht dat het haar dan minder zou raken,
Echter was niets minder waar,
De familie raakte nog verder van haar,
Ze hebben haar opgegeven,
Dat kleine meisje dat ooit wel vocht om te leven
Ze dacht altijd later komt het wel goed,
Als ik iemand echt ontmoet,
Maar nu ineens is het al later,
Ze is nu 31 en ik haat r.