Koffiefilters en pruimtabak
Ik heb met de nieuwe kapitein te doen.
Hij voert vier volle containers met troebel water.
De ambitie kriebelt in zijn schoenen,
maar rustig ademhalen kan hij niet.
Op de kade staat niemand op hem te wachten.
Ook wij hebben geen feest in het verschiet.
De stilte bij de kruidenier is even melancholisch.
Ik reken af, zet mijn koffer op een voetstuk.
Misschien is het psychologisch, ik weet niet,
maar na die boodschap wilde ik niet meer terug.
Het huis de zee, het strand de gedachte.
Een vergeten land, verloren vrucht.
Reacties op dit gedicht
| M-Rose: | Zondag, augustus 26, 2012 21:06 |
| huis aan zee ja ben momenteel ant kijken nr tv al is da ook ni vet | |
| M-Rose: | Zondag, augustus 26, 2012 21:05 |
| n i herkenbaar | |
| M-Rose: | Zondag, augustus 26, 2012 21:01 |
| in het geheel,i herkenbaar buiten dan da juis an zee en het strand die gedachte zegt me ook wa - ik ben er ni stil van je leert best en liefst zo snel mogelijk de kapietein rustig ademhalen en de rest volgt vanzelfs veel sterkte voo jou )-grg glzn |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Probert | 
|
|
| Gecontroleerd door: de Diana | ||
| Gepubliceerd op: 26 augustus 2012 | ||
| Thema's: | ||