Ik heb het gevoel alsof het nutteloos is wat ik doe dat niemand me echt hoort of ziet. Er is niemand die me echte kent en niemand die weet hoe ik me voel. Soms ben ik blij, dan weer verdrietig. Soms kan ik de hele wereld aan en voel ik me goed. Maar dan komen weer de problemen die me blijven volgen. Liefde, mezelf en het leven komen me dan weer tegemoet.Ik kan er niet meer tegen en ik wil het ook niet meer.Want waarom mag ik niet gelukkig zijn, waarom trek ik altijd aan het kortste eind ? Iedereen denkt dat ik zonder zorgen leef, maar ik ben niet die vrouw van eeuwige vrolijkheid. Mag ik ook een keer schreeuwen , huilen en vloeken of moet ik altijd maar het zonnetje zijn en doen alsof er niks aan de hand is ? Moet ik dan voor altijd mijn gevoelens opkroppen? Ik wil ook vrij kunnen leven en me kunnen uiten net als ieder ander mens. Er wordt tegen mij aangekeken alsof ik alles alles aan kan en en nergens bang voor bent. Maar dat is niet zo, ik ben een vrouw met gevoelens. Gevoelens die ik ook een keer wil uiten zonder dat daar iemand gek van opkijkt.