Vergane glorie van het blad van afgelopen jaar prikkelt mijn reukzin, herfst op zijn beloop
Op mijn netvlies een vertrouwd beeld van een, op het oog van anderen, wat sjofele man in wol met een etnisch randje
In mijn hart vloeit een klein sprankje hoop
Ogen zo intens blauw en stralend zoals je ze maar zelden ziet in dit landje
Van jou wil ik horen en leren
Vertel mij alles wat je weet
Met jouw denkbeelden voel ik me verbonden al die keren
Jij schijnt te weten waaronder ik al die tijd leed
"Misschien ben je wel heel verdrietig" zei je en je sloeg de spijker op zijn kop
Dat is dus de reden dat mijn ogen willen huilen
Maar ik de tranen snel met een zakdoekje stop
Jij ziet en doorziet met stralend blauw en engelen liefheid
Een heel eigen visie op alles en iedereen, helemaal je zelf
Vaak tot een verrassend gesprek met Jan en Alleman bereid
Zie jij het ook...je bent een echte elf
Iemand niet van deze wereld en door velen onbegrepen
Vol mooie en goede ideeën om de wereld te veranderen
Je hebt mijn ziel gegrepen