Een moeilijk leven.
Al aan me gegeven, door een veel te groot tastbaar iets.
Ik heb mezelf aan hem gegeven.
Nam mij mee voor altijd, en verdween nu in het niets.
Al die keren dat ik sprak zei en schreef..
"Jij bent waarvoor ik leef"
"Ik wil je niet kwijt"
Toen je toch bij me bleef, nu nog steeds.
voel ik mijn spijt.
Maar waarom had je nooit een gevoel van schuld?
Of spijt?
Waren we maar speedfreaken en is al onze liefde maar geluld?
Liet je me gewoon kletsen?
En hoelang wil je me al kwijt?
Het voelt als een moeilijk leven waarin veel te groot iets mij probeert te kwetsen.
Maar mischien ook het einde van een strijd.
Mischien gered van de afgrond, en van al mijn bevrijd.
Maar er is zoveel over te zeggen.
Dingen die ik uit wil kunnen spreken.
Deze laatse woorden zal ik nog bij je leggen
Maar die woorden maken jou al niets meer uit.
Ik heb altijd van je gehouden.
En élk moment in nuchterheid,
zal ik je missen.
Misschien daarom die keuze van: "Helemaal naar de klote"
Ik geef de dag geen gelegenheid.
Want ik wil je niet missen!