Nooit meer zoals
Ooit heb ik hier geleefd, dat is het gevoel dat overheerst
en ooit voelde het goed..., doch nu verstilt het mijn bloed.
Iets van 'zijn bekocht' is wat me hier in mijn sporen stopt
't leuke van eens is verdwenen, net zoals de warme gloed.
De ene keer voelt het als een kluis, dan weer als een kruis
met wat ik het ook associeer, 'het’ is er gewoon niet meer.
Aan wat het nu juist ligt, is iets, wat ik het gemis toedicht
aan juist dat, wat die binding met het verleden verbreekt.
En als zelden gezien kind van eens zit ik hier, kruisbeens
in de sofa, mijn ogen zoekend naar een beeltenis van ma.
In mijn herinneringsdromen komt ze zo de living ingelopen
met een versnaperend present, genietend van 't moment.
Van wat ze ons, haar kinderen, toch heeft kunnen geven
ondanks alles, het maakt haar in mijn ogen zo vermaard.
En misschien, ben ik niet de enige hier die haar 'zo’ ziet
en dat 't daardoor opviel..., dit huis..., het verloor zijn ziel.
Met haar heengaan is ook de luchtigheid hier verdwenen
de luister die hier eens hing..., ’t is een zoekgeraakt ding.
Wat ooit zo warm voelde, ‘t maakt me nu eerder bedeesd
het besef, het zal hier nooit meer zijn, zoals ‘t is geweest.
Schoonbeek, 11 Mei 2014