de schreeuw (1)
de schreeuw (I)
terwijl het bloed over de horizon heen
vloeit in het dode water en de verstijf-
de wandelaars in het zwart hem non-
chelant passeren bonkt het luidkeels
in zijn hart: mijn lief mijn het venijn van
andere goden kunnen nooit je hart ver-
warmen terwijl mijn eeuwige armen je
willen strelen en minnen in onbenoemde
woorden en zinnen in een klank welks
echo in miljoenen ogen spiegelen als
in het dode water en herkennen de
verbinding tussen hier en verleden tij-
den - zo verbond alles achter zijn rug
een nieuwe tijd aan het eind van de brug
Reacties op dit gedicht
| Artifex: | Dinsdag, juni 10, 2014 21:40 |
| Mooie versie van de schreeuw! | |
| spring-in-het-veld: | Dinsdag, juni 10, 2014 13:42 |
| mooi! ik zag een klein tikfoutje, je kan zelf niet verbeteren dacht ik? maar nonchAlant .. graag gelezen ;) |
|
| mucho: | Dinsdag, juni 10, 2014 11:58 |
| oei, het klinkt grotesk en ook veelbelovend gigantisch mooi neergezet |
|
Over dit gedicht
| Auteur: pieter christiaan paardenkooper | 
|
|
| Gecontroleerd door: Brenda | ||
| Gepubliceerd op: 10 juni 2014 | ||
| Thema's: | ||