De rebellerende dromer



Ook ik..., kreeg ooit mijn deel van gebroken dromen
in mijn zoektocht naar ’n warm, veilig onderkomen
soms viel het mee, soms was het hard te verduren
en soms liep ik op tegen spreekwoordelijke muren.
Maar als ik erop terugkijk..., op hoe het is geweest
op al de vele tussenstops die ik ooit heb doorleeft
dan is er één regel die blijft, die telkens terugkeert
ik leerde het..., de harde manier..., keer op keer.

Niet dat ik ze nimmer had..., die goede intenties
ik kon ze zelfs staven, als weloverwogen reflecties
doch soms moet men buigen, zeg maar..., plooien
tenminste, als men ongebroken wil verder komen.
Had moeten luisteren, naar wat me ooit is verteld
minder tijd moeten steken in die tegendraadse held
maar ik was véél te jong en bij tijden véél te trots
had de ingebakken onverzettelijkheid van een rots.

Ontelbare keren raakte ik gekwetst, zwaar bezeerd
zwak..., en bij momenten, zelfs emotioneel verweerd
soms kwam er geen eind aan wat ik kreeg te verduren
en soms stond ik, urenlang, in ‘n lege leegte te gluren.
Maar..., als ik de fases overweeg die ik heb doorlopen
dan ben ik, als rebellerende dromer, toch ver gekomen
en ook al scheelt het een lauwerenkrans, een blazoen
mocht ik ‘t overdoen..., ik zou ’t precies hetzelfde doen.







Schoonbeek, 7 Juli 2014