Herinneringen
als vloeibaar goud
vluchtig
ongrijpbaar en kwetsbaar als stof in de wind
Ik dool, ik zoek, ik lach, schreeuw… ik huil
wanhopig, richtingloos
snakkend naar een aanraking
heel even maar
Als een dronkeman zoek ik steun in die nauwe stegen van mijn gedachten
die reiken naar de geuren, de kleuren, de geluiden en emoties
van lang geleden, toen zij nog tastbaar waren
het goud nog niet gestold
onwetend over hun lot
De demonen van weleer hebben hun zwarte gewaden afgelegd
en werpen nog slechts zwakke schaduwen
over die zonovergoten oneindigheid van mijn
herinneringen