worstelend, verloren in de gedachtegang
die ik zelf niet meer volgen kan
houd ik mezelf wakker, nachten lang
snap er niets meer van
stabiliteit is weer in het leven
dus zou het net goed moeten gaan
weer door demonen omgeven
zin om voor altijd weg te gaan
vechtend op zoveel vlakken te samen
vluchtend voor de spoken van de nacht
zij de me de levenslust benamen
wie houd er over mij de wacht?
een terugval zouden sommige het weten uit te leggen
ik weet het gewoon even niet
kan de oorzaak niet zeggen
gewoon even verzuipend in het verdriet
dadelijk oogjes dicht
en morgen zal het wel weer beter zijn
alles in een nieuw daglicht
weer in staat tot ontkenning van pijn