nu de zomer haar schaduw langer werpt,
kleedt zij de bladeren op haar laatste wind
mijn wereld in het bont. verfrist,
verwarmd de aanblik een nieuw verlangen.

dan zwanger ik mijn zicht op het pallet
van de herinneringen: het genieten,
eens aan de lente ontsproten, springend
als lam in de wei en het ware genoegen.

als dan de schaduw sneller in het donker
zakt en stil mij in eenzaamheid verpakt,
denk ik terug aan het zomergenot
waar mij zonnig haar winterpret verwacht