Tot wanhoop gedreven
Houvast zoekend
Als een drenkeling
Naar een stuk hout
Wegglijdend op de ijzige weg
Zoekend naar die ene halm
Die steun geeft
Of dat zou moeten doen
Doch dwalend zonder licht
In de kou en donkere kilte
En nergens, nergens
Een plek om te warmen
Vluchtend in herinneringen
Dromen en fantasie
En iedereen vertellend
Dat ik het leven
Zonnig in zie
Aquarel: | Dinsdag, juli 07, 2015 18:34 |
Het lijkt of je uit ervaring schrijft, of het is heel knap ingeleefd. Liefs, Aquarel |
|
kimmytje: | Vrijdag, februari 06, 2015 16:57 |
Dit is eentje om stil van te worden. Er staat fictie, maar de gevoelswaarde die ervan uitgaat maakt het precies realiteit Liefs Kimmy |
|
september: | Vrijdag, februari 06, 2015 16:56 |
Mooi is dit. Ik vraag me weleens af (al is dit fictie) waarom we elkaar niet gewoon de waarheid kunnen vertellen. Stemt nadenkend.. | |
Janny Scheybeler de Jonge: | Vrijdag, februari 06, 2015 12:20 |
ja | |
wervelende regenboog: | Vrijdag, februari 06, 2015 09:30 |
als je in jezelf gaat geloven kom je de wanhoop wel te boven realistisch schrijven |
|
Auteur: Markemans | ||
Gecontroleerd door: de redactie | ||
Gepubliceerd op: 06 februari 2015 | ||
Thema's: |