soms, wanneer ik alleen
volgen mij raven
over zwaluwvelden
onder eindeloos blauw
dat zich zwart kleurt;
zoemen schaduwflikkeringen
in zwijgen onder
snel groeiend gras
voorbije jaren
kloppen nonchalant
op schouders;
likken het bloed
van gebroken harten
als dauwhoning
voor de regen
steeds weer doodsangst
met daarna een
hoe het zou zijn
wanneer golven
nooit meer breken
niemand meeuwen
hun weg toont
winden niet meer
te pletter storten
op rotsen
waar zouden wij
onze pas de deux
dan nog dansen?
sunset 10-04-2015