Maandag 6 mei de dag die ik nooit meer van me leven zal vergeten.
Op die dag werd jij mijn grote held van het leven beroofd.
Verdriet en ongeloof dat ging er door mij heen.
Ik keek alleen maar tv en zag hoe je beademd werd, hoe je daar lag deed zoveel pijn.
Net of ik een eigen familielid zag leggen.
Ik heb het je nooit kunnen zeggen maar dat was wel mijn droom,
Om jou te zeggen hoeveel bewondering ik voor je had.
Dat heeft die vent me afgenomen, de droom om mijn grote held een hand te geven
en te zeggen dat ik hem bewonderde.
Die week leefde we zoals Pim het had gewild met ze allen, zonder haat en zonder ruzie.
Bloemen bij jou huis, Bloemen bij het stadhuis overal bloemen voor jou.
Voor jou, mijn grote held.
Ik hoopte dat jij ons Rotterdam en Nederland kon veranderen.
Nou is er een hele hoop veranderd jij bent nie meer pim.
Vandaag 23 mei is de instalering van het nieuwe kabinet.
Op jou tafeltje staat een vlaggetje, eigenlijk had jij er moeten zitten.
Wat had je moeten doen om nog aan dat tafeltje te kunnen zitten??
Je mond houden?? had je dat maar moeten doen om daar nog te kunnen zitten?
Misschien had je dat maar moeten doen want dan had je nog hier geweest.
En had je ons kunne helpen, Maar omdat jij zei wat je dacht en wat veel van de mensen in
Nederland denken kreeg jij de kogel.
Je wou graag 87 worden maar niet ouder als 54 ben je geworden.
Je heb Nederland wakker gemaakt en daar zijn we je dank baar voor.
Maar jij zwijgt voor altijd.
DANK JE WEL PIMMETJE.
Pim Fortuyn 1948 - 2002