Lieve papa,
Op 21.08.2015 zou je 68 jaar zijn geworden, dat kan ik al 14 jaar niet met je vieren,
ik hoor je hardop denken meissie toch, we hebben 30 jaar samen herinneringen die ons beider leven altijd zullen sieren.
Zo vaak wil ik je advies of mening vragen,
soms ineens, soms denk ik er lang over na, maar niet alle dagen.
Dat zou je ook niet willen , ik moet aan mijn leven denken,
het beste en mooiste eruit halen en mezelf “kadootjes” schenken.
Ik had gewoon weer behoefte je te schrijven,
en mijn gedachten aan jou en mijn leven op papier te laten beklijven.
Nog steeds woon ik in onze stad Rotterdam en ik woon er graag,
er gebeurt veel in de stad, spannend en avontuurlijk, het groeit gestaag.
Trotsheid zal je overmannen wanneer je nu jouw stad binnenrijdt,
mooiere gebouwen, nog meer gebeurtenissen op het water en een uniek appartement bij mijn thuis waar ik je kan zien wanneer je je ontspannen op onze bank vlijt.
Ja paps, ik had het ons zo gegund, maar dat kan niet meer,
maar in gedachten ben je er veel bij, keer op keer.
Denk aan de aankoop van het appartement, banen keuzes, hondje ophalen, zo maar enige gebeurtenissen waar ik je nodig had,
en ja je was er met je raad en ervaring en m.n. doorzettingsvermogen, en alles aangaan tot en met de hoogste lat.
Dat doe en probeer ik ook in mijn leven, dat is nog niet zo makkelijk maar dat heet niet opgeven,
dat doe ik voor jou en mama om trots op mij te zijn en jullie mee te laten genieten van mijn leven.
Liefs je dochter.