Late septemberzon vergult jouw gelaat met gesloten ogen
Zwijgend laat ik mijn blik over jouw stille gezicht glijden
Terwijl vervlochten vingers de slag van mijn hart verhogen
De zon laat de opgezogen dauw in mijn broekspijpen verdampen in haar uitbundige ochtendstralen
Je opent je ogen, je hand streelt mijn rug teder, we omhelzen elkaar zacht maar krachtig en ik wens dat dit eeuwig mag duren
Dat ik nog heel, heel vaak mag luisteren naar jouw verhalen
En heimelijk genietend naar jou naast me mag gluren