een ramkoers
ik tik de
seconden weg
verbijt minuten in
het wachten op jou
mijn ademloze vrouw
om je weer te zien
maar ik reef de zeilen
om een ramkoers te mijden
ongrijpbaar
ga je voorop
met mij in het zog
en nog geef ik niet op
kom heel even langszij
kan je blik niet vangen
weet dat jij niet blijft hangen
op een ligplaats met mij
jij wist het al
kijkt over je schouder
lacht zacht in vaarwel
jij ankert niet snel
wil melker
18/10/2015
september: | Zondag, oktober 18, 2015 16:17 |
Prachtig gedicht Wil. Het spreekt me aan en raakt me. Liefs | |
windwhisper: | Zondag, oktober 18, 2015 10:58 |
heel heel mooi achter elkaar laveren en toch moeten laten gaan, omdat samen niet mogelijk blijkt te zijn |
|
Pbouwknegt : | Zondag, oktober 18, 2015 10:38 |
Mooi in seconden wegtikkend geschreven | |
Mamke: | Zondag, oktober 18, 2015 09:57 |
Dit gedicht ontroert me... | |
Anneke Bakker: | Zondag, oktober 18, 2015 09:55 |
Als kapitein op het schip zou je met enige 'rede' een rustige ankerplaats kunnen zoeken op een rede, de liefde zal er wél bij varen. Zonnige zondag Wil. Anneke |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: wil melker | ||
Gepubliceerd op: 18 oktober 2015 | ||
Thema's: |