Geef me een bezem, dan kan ik mezelf bijeen vegen
Mijn ogen voelen zwaar van alle tranen,
Mijn huid heeft een grauwsluier gekregen
Was ik eerder nog stralend als een ster,
nu voel ik mij een klein verdrietig meisje
Jij bent als de maan zo ver
Wat een voeten in de aarde had ons reisje
Weet jij nog wat je tegen me zei in het blauwe uur?
Nooit zal ik dat nog vergeten
Je sprak die vier woorden met vuur
Ook al waren ze licht geflambeerd
Het was niet lichtzinnig en ondoordacht
Ook al heb je mij intens begeerd
Nu ben ik terug en voel ik jouw pijn en mijn verlangen
Ik huil jouw tranen en een paar van de mijne
Voor nu zijn wij in tijd gevangen
Gemis snijdt scherp door mijn bewustzijn en door het zijne
Slapen is het enige dat voor even de pijn het zwijgen oplegt
Even geen tranen meer, even geen gevecht