Hoe vaak,
heb ik, met open ogen,
de diepte van de nacht gedroomd.
Hoe vaak, liep ik,
een akker zo bezaaid met zomers,
waar de zwoelte mij verloren,
ruisend namen vol van warmte,
had beloofd..
Ik heb ze,
gekoesterd.
Ze gedragen,
zo ver als ik maar kon.
En zelfs,
in de luwte van de schemer,
hun gloed gevangen,
waar het laatste restje, nu nog,
in het flonker van mijn nacht verschiet.
Ik heb van ze,
gehouden, alle liefdes,
alles wat ons ooit, verliet.
Nooit zal ik,
hun pracht vergeten,
en kan, alleen maar hopen,
vergeet mijn naam,
ook niet..
-
Pascal Janssen: | Maandag, januari 18, 2016 19:23 |
dierbare herinneringen blijven het mooiste... greetzzz Pasje |
|
wervelende regenboog: | Zondag, januari 17, 2016 20:11 |
je hebt ze in je hart gesloten... heel mooi John |
|
windwhisper: | Zondag, januari 17, 2016 17:18 |
dat is de hoop, dat is het verlangen...vergeet mijn naam ook niet | |
Anneke Bakker: | Zondag, januari 17, 2016 16:15 |
Laat de herinneringen prachtig zijn John, ze waren vast de liefde waard om jouw naam niet te vergeten. Warme groet . Anneke |
|
Mamke: | Zondag, januari 17, 2016 16:11 |
Wauw, mooi geschreven! En herkenbaar... | |
Auteur: John Kroos | ||
Gecontroleerd door: John Kroos | ||
Gepubliceerd op: 17 januari 2016 | ||
Thema's: |