Jan Hus
De mensenzee schuift traag
over ’t grote plein waarlangs de gevels
als stenen wachters waken
over ’t collectief geheugen van de stad.
De tijd, gevat in ’t ingenieus systeem
van d’ artistieke klok die d’ uren meet
en zo ’t aloud verhaal vertelt
van ’t wisselen der seizoenen.
Daar op een hoek ontwaar ik ‘t beeld
- in brons gegoten tafereel –
waaruit één man zich vrij maakt
in starre kracht en vastbesloten denken.
Zijn geest herrees uit d’asse
die zijn aardse leven achter liet:
hij bleef bij zijn volk
en leeft nog steeds in d’ harten voort.
Telkens weer bij vreemd geweld
ontvlamde stug ’t verzet
tegen verstikkend opgelegde denken:
Jan Hus zit diep in ’t wezen van de mensen.
Rob