We lopen de natuur,
Elke dag voorbij,
Maar die boom waar ik nu naar kijk,
Verschilt eigenlijk niet veel van mij,
Zijn takken en bladeren veranderen,
Een stukje boom in je brievenbus, folders en een brief,
Zo verander ik ook en verlies ik stukken van mezelf,
Want ik ben manisch depressief,
Die boom die krijgt zijn levenskringen,
Alle ogen zijn wel eens op hem gericht,
Zo geeft het verjaren mij ook verschillende kleuren,
en de rimpels op mijn gezicht,
Maar in mij heerst die boom nog veel meer,
Want daar groeit en bloeit wie ik ben,
En bepalen de kleuren van de bladeren,
Of ik mezelf nog wel herken,
Daar zijn de kringen van het leven,
Een teken van verdriet,
Voor weer een ellendig jaar,
en gebroken bast , die mijn boom in stukken verliet,
Takjes en twijgjes, dat zijn de twijfels alom,
Zij groeien hoe zij willen, soms recht en dan weer krom,
Maar het kleurenpalet van de bladeren die snap ik,
Elk blad die valt, die viel,
Zij doen hetzelfde als de bladeren,
De bladeren van mijn ziel.
Mickey Heart
