Het pad
Ik voel mijn zijn
en proef het leven
soms troebel
soms schitterend.
Ik zoek en kijk uit
verlangend naar iets
waarvan ik niet weet
of het ergens is.
Richtingloos
probeer ik te sturen
maar zonder kaart
ben ik verloren.
Gids het is zo stil
waar blijft Uw roepen
of Uw fluisterende stem
ik hunker enkel
naar een lamp
voor mijn voet
en een licht
op mijn pad.
Het pad
dat mij nu
alleen maar
donker aan blijft staren.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Vrijdag, december 09, 2016 19:57 |
| mogen wij zo kaarsjes ontstoken elkaar de weg wijzen langs dat lichtend lint gericht zo waar. groetje, hans |
|
| Avr: | Woensdag, december 07, 2016 10:47 |
| Onbekende wegen in slaan ,kan zowel beangstigend als een uitdaging zijn! Zeer mooi en herkenbaar schrijven! mvg Avr | |
Over dit gedicht
| Auteur: mienke | 
|
|
| Gecontroleerd door: Brenda | ||
| Gepubliceerd op: 06 december 2016 | ||
| Thema's: | ||