Gevangen Vrije Vogel

Stilzwijgend lopen we door het zonbeschenen avondbos
Ik kijk naar jou, jij kijkt naar mij en beiden glimlachen we
Ik leg mijn hand voor even op je rug en laat dan weer los

Te moeten gaan wanneer ik voor eeuwig bij je zou willen blijven
Te moeten weten dat jij niet wilt dat ik ga
Terug te denken aan het versmelten van onze lijven
Niet te weten en toch ook weer wel hoe het jou vergaat hierna

Met pijn in mijn hele lichaam word ik wakker
Herinnering aan de vorige avond en nacht
Licht in mijn hoofd, duizelig, zwakker
Alles draait misselijk en zacht

Ooit kom je terug naar hier
Al weet ik niet wanneer
Ik wilde het niet vragen omdat ik het antwoord al ken
Zoals de wind waait, en waait ze de goede kant op, dan zie je me weer

Zo ben jij, vrij als een vogel maar toch gevangen
Gevangen in je verslaving, de zucht
Je blijft naar rust verlangen
Ik kijk omhoog naar de zwaluwen in de lucht

Ik bid voor je mijn vriend, elke avond en elke dag
Ik denk aan je en voel me soms tekort schieten
Zie je voor me zoals ik je voor het laatst zag

Tot snel, I love you so much

Geschreven door

WitteFee

Reacties op dit gedicht

WitteFee vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Aquarel:	Maandag, augustus 21, 2017 21:44
Pijnlijk, te moeten loslaten, waar je het liefst in alle vrijheid zou omarmen. Verslaving maakt het nog moeilijker, omdat ze zoveel kan verwoesten. Sterkte, en hopelijk waait jouw lief snel weer naar jou toe. Erg mooi geschreven. Liefs, Aquarel

september:	Maandag, augustus 21, 2017 20:38
Mooi,heel mooi geschreven WitteFee. Liefs

teun hoek:	Maandag, augustus 21, 2017 19:31
moeten loslaten wat je vast wilt houden....moeilijk. sterkte h gr. th

Over dit gedicht

Auteur: WitteFee
Gecontroleerd door: Brenda
Gepubliceerd op: 21 augustus 2017
Thema's: [Liefde] [Verslaving]