In bed liggend denk ik weer even aan veel dingen die spoken in mijn hoofd,
het zal wel een tijd duren eer dat dat is gedooft.
Ik wil Y. morgen weer zien,
maar wat hem betreft heb ik een pijn die ik niet verdien. Ik weet dat ik niet genoeg voor hem voel voor verkering maar toch zit er een kleine verliefdheid in mijn kop,
en ik moet doorbijten en zeggen kom op.
Ik zou ook graag willen dat het 22 juni is,
dan ben ik van 1 ding of alles af als ik me niet vergis.
Die dag zal niet makkelijk zijn,
maar dan weet ik in ieder geval wat ik wil en dat is fijn.
Maar dat helpt nu niet en het moet zo wel goedkomen want anders ga ik kapot,
verdomme waarom voel ik me zo rot.
Ik kan naar beneden naar mijn tante gaan,
ookal heb ik die kans bijna nooit ik hou het van de baan.
Zij heeft genoeg aan haar hoofd, ik vertel het haar morgen,
hopelijk komt er dan een dag zonder zorgen.