Dit ouwe huis
 
Toen ik kwam wonen in dit huis, zo’n dik tien jaar geleden,
Toen was dit huis nog lang geen thuis,
want ik had een verleden.
 
Ik woonde daarvoor op een boot en wilde niet verhuizen.
Nu haal ik blader’n uit de goot
en vaar niet meer door sluizen.
 
Ik heb het hier nooit opgeknapt, dat leek me overbodig.
Alleen een beetje ‘opgelapt,’
veel meer, leek me niet nodig.
 
Na jaren stilte en slechts  riet, heb ik nog wel een glimlach,
maar op visite ga ik niet.
Ook niet naar een verjaardag.
 
Ik hoefde niet zo nodig meer, al was dat even wennen.
Voor buurman ben ik niet geschikt,
dan moet je iemand kennen.
 
Zij die mij kenden keken raar, toen ik begon met verven
en vroegen mij om commentaar:
“stop jij zomaar met zwerven?”
 
Mijn zwerversleven was voltooid; ik stopte met verlangen.
En toen mijn ‘wezen’ was ontplooid,
hield niets mij meer gevangen.
 
Maar wonen op de vaste wal, bleek anders dan op water.
Ik was beland aan ‘lager wal’,
maar dat besef kwam later.
 
Mijn schip dat legde ik aan wal, maar huizen staan daar vast.
Ik woon nu niet meer overal,
maar heb me aangepast.

Peter