liefde heelt
vroeger, onverdraaglijk de nacht
in mijn handen loodzware
eerste herinneringen
als vogels op dunne twijgen
maar nu sta ik voor jou
naakt en zonder vingers
zo diep dringen wij in elkaar door
dat op het einde niets meer blijft
dan liefde die vensters baart
duizende vensters die zich onophoudelijk openen
onoverwinnelijk licht binnenlaten
zó, dat de wonden zich helen
sunset 02-03-2018
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Vrijdag, maart 09, 2018 07:30 |
| Naso, Dank je wel voor je lezen en heel fijn reageren. Genegen groet en heel fijne verderzetting van deze vrijdag, |
|
| Naso: | Zaterdag, maart 03, 2018 21:41 |
| Mooi, sunset. 'Naakt en zonder vingers' is een fraaie. | |
| sunset: | Zaterdag, maart 03, 2018 09:55 |
| Aquarel, Avr, Dank jullie wel voor jullie lezen en reageren en geniet van een rustige, witte (hier toch) zaterdag. Warme genegen groet, |
|
| Avr: | Zaterdag, maart 03, 2018 09:32 |
| Een gewild medicijn! Mooi gedicht! | |
| Aquarel: | Zaterdag, maart 03, 2018 09:30 |
| Prachtig! Ik herken die helende kracht van liefde. Liefs, Aquarel |
|
