De stilte ligt als een deken
op het roerloze oppervlak van het water.
Krekels tjirpen,
en terwijl de maan haar spiegel,
iets langgerekt, laat rillen,
denk ik alleen aan jou.
De nacht, ze huilt,
en legt haar tranen neer als dauw.
Ik adem vol en proef de zware lucht.
Het vreedse leven lijkt nog dieper,
in mijn pijn te zijn gevlucht.
Scherven, het zijn slechts scherven,
van een onafwendbaar,
donker beeld.
Het is de weemoed,
die hier mijn stemming steelt,
de maan, die toch,
in deernis met me lacht.
Mijn lieve zus,
mijn jeugd,
vriendin,
rust,
in ons,
maar zacht..
-
Ter herinnering aan mijn destijds
te vroeg overleden zus.
Clarice: | Maandag, september 24, 2018 21:32 |
Heel mooi gedicht, John. Gts Clarice | |
teun hoek: | Maandag, september 24, 2018 09:22 |
indringende terugblik. goed om die herinnering vorm te geven. th |
|
Aquarel: | Maandag, september 24, 2018 08:18 |
Teder mooi gedicht. Liefs, Aquarel |
|
Anneke Bakker: | Maandag, september 24, 2018 06:45 |
Prachtig John hoe jij de herinneringen aan je zus onder woorden brengt, met diep respect gelezen. Mooie dag gewenst. Anneke |
|
Frank_V: | Maandag, september 24, 2018 02:52 |
Heel mooi John! Prachtig beschreven mijmeringen | |
Auteur: John Kroos | ||
Gecontroleerd door: John Kroos | ||
Gepubliceerd op: 24 september 2018 | ||
Thema's: |