het vertegrijs
ik zag het vertegrijs
langzaam witten
lengte krijgen door
hun hoge muts
waar eerst geruis een
mompelend karakter had
kregen klinkers vocaal de
overhand in licht vibreren
het schuifelen had
eindelijk een slepend
gaand ritme gekregen waar
voeten kilometers vreten
hun toortsen waarvan
de vlammen mantra’s
flakkerden in tegenwind
schoven als vurig lint voorbij
af en toe weerkaatsten
blikken een stukje
communicatie flikkerend
in tegenlicht naar mij
nog is de massa anoniem
gebleven verpakt in strakwitte
eenvormigheid hun impact is
afschrikwekkend stil gebleken
wil melker
13/10/2018
teun hoek: | Zaterdag, oktober 13, 2018 11:49 |
van grijs tot wit en wijs. th | |
Anneke Bakker: | Zaterdag, oktober 13, 2018 09:55 |
Stil en lopende voort kilometers vreten in grijze pakken met mutsen tot ver over de oren. Ik lees en huiver... Ik wens jou een mooie dag Wil met warme groet. Anneke |
|
Avr: | Zaterdag, oktober 13, 2018 08:37 |
Een gedicht dat mij koude rillingen geeft, omdat het mij doet denken aan de kukuxklan. Een schande voor de mensheid hier heel mooi, beeldend verwoord, wil! |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: wil melker | ||
Gepubliceerd op: 13 oktober 2018 | ||
Thema's: |