Tot aan de maan...en terug!
Soms moét ik het zeggen
zeggen-zeggen zever
in pakjes eigenlijk
want jij snapt er geen letter van
Hoe ik ‘mij spoorslags naar huis begeef
om jouw katerhartje te overspoelen
met vloeibare liefde
tot in de toppen van jouw
wit-gestipte teentjes’
Maar in jouw lieve ogen
zie ik verdraagzaamheid...begrip bijna
voor dat mal mens dat toevallig
van jouw is en zich in bochten wringt
om het je naar jouw zin te maken.
Mijn jongetje, mijn dondersteentje
mijn zwart-wit poezenzoontje
Ik smelt nog elke dag voor jou
en jouw lieve zachte onvoorwaardelijke…
Zucht ik weet het, zever in pakjes