Stilte
Mijn hand doet een trillende poging
om op jou deur te kloppen.
Ik ben bang dat het niet zacht genoeg
zal zijn .
Als jij lezend bij de lamp mijn
zachte adem hoort .
Zal je mij dan binnen laten om te schuilen
Ik ben zo moe van het vluchten.
Leg dan je boek opzij en open je deur .
Tegen de muur aangedrukt zal ik daar staan
hopend wachtend en stil
om op jou deur te kloppen.
Ik ben bang dat het niet zacht genoeg
zal zijn .
Als jij lezend bij de lamp mijn
zachte adem hoort .
Zal je mij dan binnen laten om te schuilen
Ik ben zo moe van het vluchten.
Leg dan je boek opzij en open je deur .
Tegen de muur aangedrukt zal ik daar staan
hopend wachtend en stil
Reacties op dit gedicht
| september: | Donderdag, juni 04, 2020 21:13 |
| Prachtig, heel prachtig. Heel beeldend in de angst. Het gedicht weet goed dat gevoel van wachten over te brengen. Zodat je zou wensen warm welkom geheten te worden. Of het personage. Heel knap voelbaar geschreven. Vriendelijke groet. | |
| Hans Winter: | Donderdag, juni 04, 2020 18:37 |
| hard genoeg om te horen, zacht om zeker niet bedoeld te storen, nabij te zijn, maar zonder nader te schijnen dan je mag bestaan wat verhalen gronden. hans |
|
| teun hoek: | Donderdag, juni 04, 2020 13:08 |
| blijven kloppen , meer zelfverzekerd th | |
Over dit gedicht
| Auteur: nicolaas | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 04 juni 2020 | ||
| Thema's: | ||