Neem mij mee naar de heidevelden met zijn mijnen
daar vind ik de weg naar mijn bestemming terug
ik weet waar ze liggen en ze doen geen pijn
de woning komt met elke stap dichterbij

De oorlog heeft een kogelbrief aan mij geschreven
ik zag de gaten in de muren van de zijkant van het huis
het waren trieste verhalen die ik las op zijn tijd
het einde wou ik een beetje troostvol inkleuren

Maar ik mis de namen van mijn makkers en ouders
waarom waren ze niet op de muren verschenen
ik won van het veld met de mijnen
de heide verloor de hevige strijd met de winter

Het dorp waar ik opgroeide lag achter het duin
waar je op zondag de kerkklok hoorde luiden
hoe klonk de naam van Jeanette en Bart
toen de geweren van de soldaten kogels spuwde

Ik zou ze graag weer willen lezen of terug horen
maar de muur voor mij is nog zonder een letter
het was de trein naar die ene bestemming
die wist hoe ze over mijn makkers en ouders spraken