Opeens was je daar
Een streep van lichtblauw
Ongelofelijk maar waar
Na jarenlang zoeken vonden wij jou

We vlogen de hemel in
En daar zijn wij een paar dagen gebleven
Daar was ineens nieuwe levenszin
Gevoel dat niet in woorden kon worden beschreven

Extatisch deelden wij dit feit
Want na al die jaren zo onverwacht
Was het eindelijk onze tijd
De traan verdween onze glimlach verzacht

Maar de hemel duurde maar even
In de donkere nacht van al die tweeën
Verloren wij jou en er kwam geen extra leven
Acht maanden te vroeg kwamen de weeën

Nu voelt het nog steeds of wij vallen
Hoe vaak wij de bodem ook al hebben geraakt
Nieuw leven groeit niet langer, slechts onze wallen
Wij houden van jou je leek zo volmaakt

Wellicht zien wij in al die komende dagen
Nog jouw kleine broertje of kleine zus
En als ze dan naar jou vragen
Vertel ik over jou en geef ze een kus

Want al mag ik je nooit in mijn armen dragen
En heb ik jouw ogen nooit leren kennen
Jouw herinnering zal nooit vervagen
Al moeten wij nu aan leven zonder jou wennen

Maar wanneer ik mijn ogen sluit
Of naar binnen kijk in mijn hart
Dan voel ik jouw warmte op mijn huid
En verstil je zelfs nu nog de smart

Misschien is het niet veel langer wachten
Tot het ons eindelijk is gegund
We klimmen uit deze hel met hernieuwde krachten
Wij dragen jou in ons hart als lichtpunt

Want hoe donker ook deze nacht
Het wordt altijd weer licht
Je bent de bron van onze kracht
Voor jou schrijf ik dit gedicht