Je werd geboren zonder het te willen,
er was niemand die jou iets vroeg.
Altijd probeerde je t beste te doen,
maar al wat je voelde was ijzige kou,en nooit was het genoeg.
Toch komt het besef nog elke dag,
je leeft in geleende tijd en in een geleent lijf.
Je probeerd er het beste van te maken,
dat doe je elke dag opnieuw!
Toch mist er elke dag opnieuw een stukje van je puzzel,
het stukje zelfacceptatie.
Je blijft het proberen maar het is moeilijk echt waar..
Jezelf accepteren vind je maar raar.
Graag had jij ook ouders gekent/gehad,
die je trots en met liefde zouden omarmen.
Je hart met ouderlijke liefde en aandacht,
steeds opnieuw zouden verwarmen.
Helaas spatte deze zeepbel al heel vroeg uit elkaar,
en leerde je (over)leven in pijn en verdriet.
Want ouderliefde hoe hard je ook vroeg,
bestond voor jou gewoon niet.
Toen je heel jong zelf moeder werd,
en je je ouders trots vertelde..
Dat jij hun wel zou laten zien,
wat er met opvoeden bedoeld werd.
Onder toch wel wat protest,
want aldus je ouders hadden ze het echt geprobeerd.
Je wilde het graag geloven, maar blijft achter met veel pijn..
Omdat al wat je wilde, was het gewenste kind zijn!!
BWVL68
| M-Rose: | Zaterdag, augustus 27, 2022 14:59 |
| zeker is dit een pijnlijke situatie voor jou | |
| stampertje het rukkonijn: | Donderdag, augustus 25, 2022 18:18 |
| pijnlijk en verder zwijg ik. | |
| Dasje (lucky): | Donderdag, augustus 25, 2022 09:10 |
| Triest en herkenbaar... maar bijzonder hoe waarachtig je het weet te beschrijven Het niet erkennen van hun fout door de ouders maakt het nog pijnlijker omdat het nooit eindigt op die manier Em supersterk jouw ruggengraat dat je het zelf ondanks jouw opvoeding anders doet met jouw kindje Liefs, Dasje |
|
| Auteur: passybloem | ||
| Gecontroleerd door: passybloem | ||
| Gepubliceerd op: 24 augustus 2022 | ||
| Thema's: | ||