Elke morgen dat je opstaat
sta je dichter bij de halte
die je naar het onbekende brengt.
Als je ouder wordt,
is het alsof je vriendenkring
stilaan verkleint tot het jou tijd is.
Je maakt wel andere vrienden
die je leed wat kunnen verminderen.
Maar wat doe je dan met de angst
om ook deze te verliezen?
Dit vroeg ik aan een geestelijke
die me een eerlijk antwoord gaf.
Hij zei: “Wanneer je naar de andere kant gaat,
kan je luisteren naar hen die je naam noemen.
Het zijn zij die je nooit vergeten.”
Luc ook jou vergeten doen we nooit
en zullen de mooie momenten
in ons hart blijven bewaren,
zoals de andere vrienden die we gekend hebben.
(Opgedragen aan Luc Eggers, een zeldzame vriend, die van ons is heen gegaan)