jouw woorden 
ontwaken emoties
verstild 
over hand geschept papier 
ze dansen en spelen
nog voorzichtig 

ze doen me denken 
aan dromen 
een blanke zee 
door een dans
van regenspatten  
het bewegen en samenkomen

in ontluiken 
de bloei zie ik graag 
en dan zeg ik je maar 
heel gewoon wat schrijf je 
vandaag 

zon tekent 
namiddaglicht door
langzaam vervloeiende uren 
tot bijna als tijdloos
in stil 
verweven figuren van zwarthout
en glas gekleurd 
door een gloed van kristallen
met een niet te horen klank 
over bloemen in ontelbare 
kleuren dat is lente 

ze streelt 
vertedering en koestering
weerspiegelend 

met een belofte van bloei 
en van leven

in het ontluiken van elk blad
ijsblauw door zegenparels 
van dauw in spiegelbeelden
een vergezicht
van zijdezachte lijnen
met traag bewegende schaduwen
bijna verdwijnend 
en en steeds weer 
terug komend  

in het lied van de lotus 
op rimpelloos water

de liefde als zacht
verbonden te voelen
soms om stil te zijn

even zoals nu samen 
om de breekbaarheid 
van het hart te bereiken 

een onverklaarbare weg 
een diep voelend verhaal 
dat wij 

tot het einde volgen 
behoedzaam delend 
door herinnering getekend 

onuitwisbaar