Hoe verbeeld ik jou nog als het afbeelden stokt?
Hoe voorkom ik dat jij naar een pose ontglipt
die mij vreemd is?
Hier hapert de laatste lijn die ik trek.
Ik zwaai nog wat na met mijn krijtje
En stel me jouw beeltenis blindelings voor
En ik merk in jouw pogen mij te bereiken
dat je mij toeademt, de kunst
het voorgoed tegen jou aflegt.
En we bezoeken de lege musea, noteren
Een aanhoudend geadem door alle tijdvlakken heen,
hoe leeg glas wordt bewasemd in zijn omlijsting.
Soms is de stilte niet te harden.
Onhoorbaar gepraat, gehuil en gefluister
maken elk beeld ongedaan.
Ik moet je leren opnieuw zien met een herinnerende blik, de avondval met het daglicht nog in de ogen.
(soms bevind ik mij nog op dat station en wacht ik nog op jou...)
| marchiano di noche: | Maandag, mei 29, 2023 02:08 |
| bedankt voor jullie reactie! laat me glimlachen... =) | |
| M-Rose: | Zaterdag, mei 27, 2023 09:01 |
| Jasi Man op deze wereld zijn er ontelbare inwoners wachtend op wat in optocht is |
|
| september: | Zaterdag, mei 27, 2023 01:42 |
| Een heel mooi gedicht is dit Als een reis en naarmate het gedicht opbouwt en meevoert meen ik weemoed te proeven. En iets van de tijd... |
|
| Auteur: marchiano di noche | ||
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 26 mei 2023 | ||
| Thema's: | ||