Als ik denk aan de mooie momenten met jou,
dan verschijnt er een lach op mijn gezicht.
De liefde tussen ons beiden zo groot,
daarover gaat ook dit gedicht.
Die allereerste keer dat ik jou sprak,
en vroeg of je uit wilde gaan met mij.
Je wilde dat ontzettend graag
en oh, wat waren we allebei toch blij.
Vanaf dat moment kon de wereld niet meer stuk,
voor jou niet, maar ook niet voor mij.
We gingen samen door het leven, hand in hand,
het was, niet meer ik, niet meer jij, maar wij.
Je zei dat ik je gelukkig maakte, je vond mij lief,
maar helaas bracht ik ook problemen met mij mee.
Die problemen droeg ik niet alleen, jij droeg ze ook,
het had dus niet alleen effect op mij, maar op ons alletwee.
Mijn problemen, echt het spijt me zo,
brachten bij jou naar boven, je eigen verdriet.
Alles bij elkaar kon jij dit niet meer aan,
je hebt het geprobeerd, maar 't lukte niet.
Maar ook nu, nog steeds houden we van elkaar,
en samen met jou wil ik graag streven,
naar een hele mooie toekomst voor ons twee,
met de liefde als leidraad in ons leven.