deze avond 
laat me Proza schrijven 
op kunstgras 

schaduwflarden 
voeren het smalle pad 
weg van alles 
dat ik vergeten mag 
 
achter de lege lijsten
staan enkele etalagepoppen 
hun maskers wit 
ze glimlachten 

de witte lijnen 
tekenen iets van vrede
door het nog onvertaald
beeld uitstralend 
in neonlicht

tot een soort 
vervreemdend gezicht
langzaam versteend
achter het transparante 
spiegelglas

dit herinnert mij 
enkel tijd 
die sterft in hun zacht 
gekleurde ogen
als schaduw nog vormloos

terwijl ik wat woorden
zoek met wat me is bijgebleven 
 zoals rozen 
witte lelies en jasmijn
tussen iets van heidebloesem
als balsem bij alledaagse 
dingen 

nabij blijft te voelen
als het over liefde gaat

 en wat stilte 
voor mezelf 
de nacht 
waait mijn zinnen 
uit in sanskrit 

verstild 
als een nooit vergeten lied

terwijl het verhaal 
verder bloeit 
zwart als inkt 
die het laatste beeld bedekte 
dat ik nog heel even wou 
 opnieuw beschrijven

op de koud versteende  
golven van het leven 
en de leegte 
van het onherbergzaam 
heel groot huis
soms enkel nog heel even 

 voelbaar is als een verre troost