Ik weet nog...,
Een moment. Ik sprak. Ik zei
hoe ik altijd van je zou houden.
Hoe je me toonde wat Liefde kan zijn,
toonde het ontbrekende antwoord
wat ze tot heden gebleven is.
Ik liet de spreekwoordelijke blindheid,
weigerde elke optieker. Ik wou
niet zien. Duister is blindheid
maar niet donker genoeg om te slapen.
Alcoholische tranen moesten de dag doven.
Ongesproken gesprekken wilde ik spreken,
en dan ook weer niet. Je zien huilen
aan mijn graf. Je stilzwijgen was
mijn hoop, die met je woorden stierf,
en mijn Liefde slechts maanden later.