Je dacht terrein te hebben gewonnen
maar nu lijkt alles weer over nieuw te zijn begonnen,
strijd die je dacht te hebben gehad,
zit je nu weer midden in ook met je hart.
Weer knokken om iedere dag,
is het dat ik dan niet zonder die gedachten mag?
Gedachten van dood en pijn,
pijn, om er even van binnen niet meer te zijn.
Vluchten op nieuwe en bekende wegen,
maar er lijkt op geen enkele weg te zijn zegen.
Ik probeer er mee naar God te gaan,
waarom haalt Hij die gedachten niet bij me vandaan?
Ik ben deze strijd zo moe,
het lijkt een gebed zonder end,
en toch ben ik er ook aan gewend,
maar ik ben zo aan rust toe,
in mijn hart in mijn hoofd,
rust is ook wat God beloofd,
helaas maar een paar keer ervaren,
ik kon maar een paar keer bij Hem bedaren,
nu lijkt dat zover weg,
sorry dat ik het volgende zeg,
misschien ben ik het allemaal niet waard,
maar ik snap dan niet dat God me iedere keer spaart.