Gedicht uit het verleden
(dit gedicht vond ik in mijn kast)
Eenzaamheid en troost
Je voelt je alleen,
met je gevoelens kun je nergens heen.
God lijkt zo ver weg,
Je blijft maar bidden om uitleg.
Zijn arm lijkt net te kort,
of is je eigen arm verkort?
Je wilt eigenlijk wel huilen,
je wilt een plaats hebben om te schuilen.
De tranen lijken niet te willen komen,
en het verdriet blijft maar doorstromen.
Je probeert om je heen te kijken,
maar die waas voor je ogen wil niet wijken.
Je lijkt niet te kunnen voelen,
je weet niet meer wat mensen bedoelen.
Je bent moe en wilt gaan slapen,
je blijft wakker en kan alleen maar gapen
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De donkere wok verdween,
en U liet mijn verdriet verdwijnen.
U sloeg een arm om mij heen,
en liet de zon weer schijnen.
Door U voel ik weer zonnestralen,
schijnen op mijn gezicht.
Door U zullen mijn ogen weer stralen,
nu is mijn leven een stukje verlicht.
20 september 2000