Ik tuur naar je gezicht,
observeer je gegroevde lijnen,
en zo tegen het schemerlicht,
je silouet op de gordijnen.
Elke groef verteld zijn verhaal,
je zwaar bewogen leven,
vaak triest en zo banaal,
doch met respect en streven.
De rimpels doorkruisen elkaar,
zoals het lief en leed, berust,
de harde realiteit, jaar na jaar,
het vuur is langzaam geblust.
Je prevelen doet de rust verstoren,
kijkt me aan, een diepe zucht,
de strijd lijkt te zijn verloren,
jouw leven...een drama en klucht!