Bijna was ik jou kwijt,
van het eerste woord al had ik spijt !
Altijd ruzie, altijd kabaal.
Was dat wel nog normaal ?
We konden het toch zo niet laten ?
Het werd tijd dat we eens deftig gingen praten.
Na dat gesprek voelde ik me slecht,
maar ik had dat recht.
Dat gesprek kwetste me wat.
Ik was het beu, ik was het zat !
Maar als we een diep zouden nadenken,
konden we daan geen andere manier bedenken
om samen gelukkig te zijn,
zonder al die pijn ?
Nu zijn we weer gelukkig, jij en ik.
Maar ik weet dat als er nog eens zo’n ruzie komt,
ik je deze keer voorgoed kwijt zal zijn.