Alle mooie beloften kunnen mijn dag niet vullen,
geef mij toch oprecht gemeend medeleven.
Geuit in daden, van medemenselijkheid,
die de verstarring doorbreekt.
Van dat klotevolk, dat om niets meer lijkt
te kunnen geven, als geef mij mijn dagelijkse
portie tv vermaak.
Wie zal nog zeggen wat ons mens maakt,
als zo ogenschijnlijk niets ons meer raakt?
En dan de taferelen, het gebrul en geschreeuw
om aandacht, en zo menig klacht waarmee wij elkaar bestormen.
Nee konden we nog maar geven om en aan elkaar,
buiten de kring van intimi.
Dan zou er zo een, twee, drie,
een andere samenleving ontstaan!