Er was eens een elfje, het woonde
in dat sprookjesboek, van heel lang geleden
en tijdens het lezen, om de tijd te verdrijven,
ben ik zo even. Met haar meegegaan.
Ik wou veel beleven, genieten van dit leven,
me voelen zoals zij, zorgeloos en blij
en dat herhaalden we, meerdere keren. Dus
stapten we wat trager.
Naar bladzijde drie en moetje nu eens weten,
daar kwamen er heel onverwachts, een paar dwergjes bij,
verkleedt als roodkapje en de jager en samen, zijn
we verder op stap gegaan. Om meer van hen te leren,
hoe ze, met heel eenvoudige dingen, allang,
tevreden kunnen zijn. Zo komt het altijd goed.
Zelfs zonder toverwoorden. Waar elfjes en dwergjes
blijven, wonen in sprookjes en versjes,
tot jij, niet meer in fantasie kan geloven.
Om met hen, mee te gaan, door jouw wensen en dromen.
Het is misschien gewoon, doordat groter bent
en zijn ze ergens vergeten. Omdat je, hen toch
in jouw hart,niet meer herkent?